BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://journal.jmu.ac.ir/article-1-85-fa.html
، حمیدرضا حیدری 2، هدی رحیمی فرد1
2- ، مرکز تحقیقات آلاینده های محیطی، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی قم، قم، ایران. ، hr-heidari@razi.tums.ac.ir
مقدمه: تهویه یکی از مهم‌ترین فاکتورهای تأثیرگذار بر عملکرد و کارایی تولید بوده که با کاهش بار آلاینده‌ها و یا حرارت می‌تواند این نقش مهم را ایفا نماید. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تأثیر ارتقاء سیستم تهویه بر کارایی و عملکرد تولید در یک شرکت ریسندگی صورت گرفت.
روش کار: داده‌های این مطالعه توصیفی تحلیلی از طریق اندازه‌گیری پارامترهای محیطی (دمای خشک، تر و رطوبت هوا) مورد سنجش و جهت ارزیابی شاخص عدم آسایش حرارتی (DI) مورد استفاده قرار گرفت. به‌منظور تخمین اثربخشی عملکرد سیستم تهویه، داده‌های مرتبط با غلظت آلاینده گردوغبار پنبه و پلی‌استر (گردوغبار قابل استنشاق) مطابق با روش استاندارد NIOSH-0600 مورد سنجش و آنالیز قرار گرفت. در نهایت راندمان تولید تعیین و در وضعیت‌های مختلف تهویه‌ای مورد بررسی قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد مقدار شاخص DI در سه سالن مورد بررسی تفاوت معنی‌داری نداشته و همگی در گستره نزدیک به آسایش حرارتی می‌باشند (45/0=P). همچنین بین شاخص عدم آسایش حرارتی (DI) و روند اصلاحات تهویه، تفاوت معناداری مشاهده نگردید (42/0 P=). از سوی دیگر اثر ارتقاء سیستم تهویه، بر افزایش میزان تولید و راندمان کار معنی‌دار تشخیص داده شد (05/0P <).
نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد که ارتقاء سیستم تهویه با کنترل پارامترهای شیمیایی و تا حد کمتری پارامترهای فیزیکی، نقش قابل‌توجهی در ارتقاء عملکرد و کارایی تولید در کارگران خواهد داشت.
کلیدواژه: تهویه، تولید، عملکرد، شاخص عدم آسایش حرارتی
دریافت: 1395/2/20 | پذیرش: 1395/5/16 | انتشار: 1395/6/31
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
