مقدمه: آلودگی هوا از عوامل خطر محیطی برای سلامت است و قرارگیری در معرض آن، بهویژه برای سالمندان، یک نگرانی جهانی است. تعادل، هراس از سقوط و دفعات سقوط از چالشهای دوران سالمندی هستند که ارتباط آنها با آلایندههای هوا کمتر بررسی شده است. روش کار: این مطالعه در دو فاز انجام شد. فاز اول بهصورت مقطعی، نمونه کل سالمندان استان خوزستان (شوشتر، آبادان، اهواز (140215 نفر سالمند)) انتخاب و تجربه آنها از سقوط، هراس از سقوط، عدم تعادل و ارتباط آنها با آلایندههای معیار هوا بررسی شد. فاز دوم بهصورت شبه تجربی قبل و بعد (فاقد گروه کنترل) در 2 منطقه شهری آلوده و پاک در شهرستان شوشتر، از 2 گروه مساوی (21 نفر) که دارای شرایط معیار (سن 60-74 سال (سالمند جوان)، ثبت احساس عدم تعادل هنگام راه رفتن و ایستادن در سامانه، ثبت هراس از سقوط در سامانه سیب، هوشیاری کامل سالمندان و ...) خواسته شد شش جلسه ورزش تعادلی در منزل را به مدت 3 ماه انجام دهند. تعادل با استفاده از آزمون TUG و هراس از سقوط با آزمون FES-I در دو فاز قبل و بعد از مداخله سنجیده شد. یافتهها: نمرات هراس از سقوط در هر دو گروه بهطور معناداری کاهش یافت (0/001>p) و ضریب اثر دی کوهن بیشتر از یک بود. تفاوت معناداری بین دو منطقه از لحاظ دفعات سقوط و عدم تعادل مشاهده نشد (۰/۰5p>). تنها در منطقه پاک، تفاوت معناداری در متغیر عدم تعادل قبل و بعد از آموزش مشاهده شد (0/001>p). نتیجهگیری: ورزشهای تعادلی میتوانند هراس از سقوط و دفعات آن را در سالمندان کاهش دهند. این مطالعه اهمیت توجه به اثر آلودگی هوا بر سلامت سالمندان را تأیید کرد. |
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |