مقدمه و هدف: سازگاری با ارتفاع به عنوان تمرین مکمل برای افزایش سطح آمادگی و قابلیتهای فیزیولوژیکی مورد توجه ورزشکاران است. تحقیق حاضر، به تعیین تأثیر تمرین تناوبی فزآینده در شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موشها در یک دوره کاهش بار تمرینی سه هفتهای پرداخته است. روش کار: تعداد 35 موش صحرایی ویستار نر چهار هفتهای با میانگین وزنی 9±81 گرم به طور تصادفی به گروههای کنترل (10 موش) و تمرین (25 موش) تقسیم شدند. گروه تمرین پس از دو هفته آشنایی با محیط در پایان دوره 6 هفتهای تمرین تناوبی فزآینده (5 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه و با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه)، به گروههای سه هفتهای هایپوکسی، کاهش بار تمرین (taper)، کاهش بار- هایپوکسی و ادامه دهنده تمرین تناوبی فزآینده تقسیم شدند. تغییرات وزن و عملکرد استقامتی گروهها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافتههای پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون توکی در سطح 05/0p≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: نتایج نشان داد زمان واماندگی گروههای هایپوکسی و کاهش بار- هایپوکسی در مقایسه با گروه تمرین تناوبی فزآینده، افزایش معنیدار 59/30% و 08/37% دارند (001/0p=). در آزمون عملکرد نیز گروه کاهش بار- هایپوکسی بهترین عملکرد را نسبت به گروه تمرین نشان داد که این افزایش معنیدار بود (002/0p=). با ادامه تمرین نیز افزایش معنیداری در وزن تمامی گروهها مشاهده شد (001/0p=). نتیجهگیری: بکارگیری شرایط کمبود اکسیژن و روش کاهش بار تمرین اثر مثبتی بر عملکرد، ظرفیت استقامتی و زمان رسیدن به واماندگی دارد و هر دوی این شرایط باهم نیاز به بررسی بیشتری دارد. |
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |