دوره 6، شماره 2 - ( پاییز-زمستان 1398 )                   جلد 6 شماره 2 صفحات 243-234 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

mirdar S, niazi S, gholizadeh karam A, azzar R. Effect of High intensity interval training and hypobaric hypoxia on Body weight changes and Endurance performance in Male wistar rats following the tapering program. J Jiroft Univ Med Sci 2020; 6 (2) :234-243
URL: http://journal.jmu.ac.ir/article-1-312-fa.html
میردار شادمهر، نیازی صابر، قلی زاده مقدم عطیه، بذار رضا. تأثیر تمرین تناوبی فزآینده و شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز ارتفاع بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش صحرایی نر در پی سه هفته کاهش بار تمرینی. مجله دانشگاه علوم پزشکی جیرفت. 1398; 6 (2) :234-243

URL: http://journal.jmu.ac.ir/article-1-312-fa.html


1- استاد فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی فعالیت ورزشی، دانشکده تریبت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
2- دانشجوی دکتری فیزیولوژی فعالیت ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
3- دانشجوی دکتری فیزیولوژی فعالیت ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
4- دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی فعالیت ورزشی محض، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
چکیده:   (1976 مشاهده)
مقدمه و هدف: سازگاری با ارتفاع به عنوان تمرین مکمل برای افزایش سطح آمادگی و قابلیت­های فیزیولوژیکی مورد توجه ورزشکاران است. تحقیق حاضر، به تعیین تأثیر تمرین تناوبی فزآینده در شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش­ها در یک دوره کاهش بار تمرینی سه هفته­ای پرداخته است.
روش کار: تعداد 35 موش صحرایی ویستار نر چهار هفته­ای با میانگین وزنی 9±81 گرم به طور تصادفی به گروه­های کنترل (10 موش) و تمرین (25 موش) تقسیم شدند. گروه تمرین پس از دو هفته آشنایی با محیط در پایان دوره 6 هفته­ای تمرین تناوبی فزآینده (5 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه و با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه)، به گروه­های سه هفته­ای هایپوکسی، کاهش بار تمرین (taper کاهش بار- هایپوکسی و ادامه دهنده تمرین تناوبی فزآینده تقسیم شدند. تغییرات وزن و عملکرد استقامتی گروه­ها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته­های پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس یک­طرفه و آزمون توکی در سطح 05/0p مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد زمان واماندگی گروه­های هایپوکسی و کاهش بار- هایپوکسی در مقایسه با گروه تمرین تناوبی فزآینده، افزایش معنی­دار 59/30% و 08/37% دارند (001/0p=). در آزمون عملکرد نیز گروه کاهش بار- هایپوکسی بهترین عملکرد را نسبت به گروه تمرین نشان داد که این افزایش معنی­دار بود (002/0p=). با ادامه تمرین نیز افزایش معنی­داری در وزن تمامی گروه­ها مشاهده شد (001/0p=).
نتیجه‌گیری: بکارگیری شرایط کمبود اکسیژن و روش کاهش بار تمرین اثر مثبتی بر عملکرد، ظرفیت استقامتی و زمان رسیدن به واماندگی دارد و هر دوی این شرایط باهم نیاز به بررسی بیشتری دارد.
متن کامل [PDF 787 kb]   (1312 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: علوم پزشکی / پزشکي ورزشي
دریافت: 1398/9/6 | پذیرش: 1398/9/10 | انتشار: 1399/1/17

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.

کلیه حقوق این وب سایت متعلق به مجله دانشگاه علوم پزشکی جیرفت می باشد.

طراحی و برنامه نویسی : یکتاوب افزار شرق

© 2024 CC BY-NC 4.0 | Journal of Jiroft University of Medical Sciences

Designed & Developed by : Yektaweb