مقدمه و هدف: تغییر مقادیر میوستاتین و تعدیل ترکیببدن، ممکن است به توضیح سازگاری این متغیرها در پاسخ به تمرین کمک کند. از اینرو، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر دو شیوه تمرینی مقاومتی و عملکردی بر مقادیر میوستاتین و ترکیببدن در مردان کمتحرک انجام شد. روش کار: در این مطالعه نیمهتجربی، با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه کنترل، از بین مردان کمتحرک شهر اصفهان در سال 1401، 45 نفر بهصورت در دسترس و هدفمند انتخاب و بهطور تصادفی به سه گروه تمرینات عملکردی، تمرینات مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. هر دو پروتکل تمرینی بهمدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 40 تا 50 دقیقه انجام گرفت. خونگیری جهت ارزیابی مقادیر میوستاتین و اندازهگیری درصد چربی و توده بدونچربی در دو مرحله پیشآزمون و پسآزمون انجام شد. دادهها با استفاده از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی بنفرونی با نرمافزار SPSS24 در سطح معناداری ۰۵/۰ تحلیل شدند. یافتهها: نتایج مطالعه نشان داد که هر دو روش تمرینی بر کاهش میوستاتین و درصد چربی بدن و افزایش توده بدونچربی مردان کمتحرک تأثیر معناداری داشتند (001/0>p). اما این تغییرات در گروه تمرین عملکردی نسبت به گروه تمرین مقاومتی بیشتر بود. نتیجهگیری: این نتایج نشاندهنده تأثیر هر دو روش تمرینی بر کاهش میوستاتین و درصد چربی و افزایش توده بدونچربی بدن است، هر چند این تغییرات در تمرینات عملکردی بیشتر بود. بنابراین، توصیه میشود؛ مربیان، ورزشکاران و سایر مسئولین درگیر در تمرینات ورزشی از این روشهای تمرینی بهویژه تمرینات عملکردی برای پیشرفت اجراهای ورزشی، و بهبود ترکیببدن استفاده نمایند. |
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |