دوره 6، شماره 2 - ( پاییز-زمستان 1398 )                   جلد 6 شماره 2 صفحات 243-234 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print

تأثیر تمرین تناوبی فزآینده و شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز ارتفاع بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش صحرایی نر در پی سه هفته کاهش بار تمرینی
شادمهر میردار1 ، صابر نیازی 2، عطیه قلی زاده مقدم3 ، رضا بذار4
1- استاد فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی فعالیت ورزشی، دانشکده تریبت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
2- دانشجوی دکتری فیزیولوژی فعالیت ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
3- دانشجوی دکتری فیزیولوژی فعالیت ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
4- دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی فعالیت ورزشی محض، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
چکیده:   (2043 مشاهده)
مقدمه و هدف: سازگاری با ارتفاع به عنوان تمرین مکمل برای افزایش سطح آمادگی و قابلیت­های فیزیولوژیکی مورد توجه ورزشکاران است. تحقیق حاضر، به تعیین تأثیر تمرین تناوبی فزآینده در شرایط کاهش اکسیژن در محیط کم فشار شبیه ساز بر تغییرات وزنی و عملکرد استقامتی موش­ها در یک دوره کاهش بار تمرینی سه هفته­ای پرداخته است.
روش کار: تعداد 35 موش صحرایی ویستار نر چهار هفته­ای با میانگین وزنی 9±81 گرم به طور تصادفی به گروه­های کنترل (10 موش) و تمرین (25 موش) تقسیم شدند. گروه تمرین پس از دو هفته آشنایی با محیط در پایان دوره 6 هفته­ای تمرین تناوبی فزآینده (5 جلسه در هفته، هر جلسه 30 دقیقه و با سرعت 15 تا 70 متر بر دقیقه)، به گروه­های سه هفته­ای هایپوکسی، کاهش بار تمرین (taper)، کاهش بار- هایپوکسی و ادامه دهنده تمرین تناوبی فزآینده تقسیم شدند. تغییرات وزن و عملکرد استقامتی گروه­ها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته­های پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس یک­طرفه و آزمون توکی در سطح 05/0p≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد زمان واماندگی گروه­های هایپوکسی و کاهش بار- هایپوکسی در مقایسه با گروه تمرین تناوبی فزآینده، افزایش معنی­دار 59/30% و 08/37% دارند (001/0p=). در آزمون عملکرد نیز گروه کاهش بار- هایپوکسی بهترین عملکرد را نسبت به گروه تمرین نشان داد که این افزایش معنی­دار بود (002/0p=). با ادامه تمرین نیز افزایش معنی­داری در وزن تمامی گروه­ها مشاهده شد (001/0p=).
نتیجه‌گیری: بکارگیری شرایط کمبود اکسیژن و روش کاهش بار تمرین اثر مثبتی بر عملکرد، ظرفیت استقامتی و زمان رسیدن به واماندگی دارد و هر دوی این شرایط باهم نیاز به بررسی بیشتری دارد.
واژه‌های کلیدی: کاهش اکسیژن، محیط کم فشار، تمرین تناوبی فزآینده، کاهش بار تمرین
متن کامل [PDF 787 kb]   (1495 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: علوم پزشکی / پزشکي ورزشي
دریافت: 1398/9/6 | پذیرش: 1398/9/10 | انتشار: 1399/1/17
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.